Meneer

Door de dood van Aart Staartjes zagen we zondag fragmenten van ongekend geworden televisie. Niet te lang natuurlijk want de orde van de dag verzet zich tegen deze kwaliteit. Daarmee wil ik niet zeggen dat vroeger alles beter was, want dat was het niet, wat ook niet willen dat het nu beter is dan toen. 
Bij het zien en horen van een liedje uit de Stratenmakeropzeeshow betreurde ik weer dat ik toen geen kind meer was, 1972, mijn studententijd begon. Als kind had ik vast veel gehad aan zo’n programma. Je werd er zelfverzekerder door en hoorde je eigen stem beter.
Toen Sesamstraat nog bijna iedere dag te zien was, keek ik ook soms. Mijn middelbare leeftijd zat me niet in de weg. Ik was al blij dat er een televisieprogramma was dat zijn doelgroep serieus nam. Meneer Aart vertegenwoordigde de wereld waar je als kind last van kon hebben, de remmende werking van je omgeving, maar ik merkte dat ik in mijn dagelijks leven ook veel Meneren Aart tegenkwam. Ja, overál waren Meneren Aart!
Wat was ik graag met Sesamstraat opgegroeid. Deed ik later trouwens nog steeds, hoor, want opgroeien doe je levenslang. Als ik in vorm ben kan ik heel goed Bert (van Ernie) nadoen en als me dat niet al te veel moeite kost, moet ik corrigerend in gesprek met mezelf gaan. Voordat je er erg in hebt, word je ook een Meneer Aart.
Me schoot nog wel te binnen wanneer de kindertijdtelevisie voor mij voorbij was. Begin jaren zestig.
Woensdagmiddag. Ik zat klaar voor Pipo de Clown, maar vanwege een mankement kon de aflevering niet worden uitgezonden. De omroepster zei: “Pipo en Mammaloe zijn op weg naar Hilversum helaas verdwaald.” In de kinderwereld van Aart Staartjes was dat soort slappe onzin ondenkbaar.