Mens

Eindelijk begint het digitale contact dat je wilt hebben met een instelling die je nodig hebt –verzekering, bank, gemeente- ergens op te lijken. Je bent of hebt ingelogd, je wachtwoord gegeven en ook een bevestiging van dat wachtwoord, je hebt iets geuploaded zonder precies te weten wat dat was, het ging vlugger dan je dacht, het duurde maar anderhalf uur. 
Zelf ben ik dan in de ban van doffe woede, terwijl ik in principe een monter gestemd persoon ben. Liefst zou ik de gang van zaken even onderbreken en ontremd gaan sporten, maar op de club waar dat kan, moet ik me eerst digitaal aanmelden. 
Nog niet zo lang geleden stond er op het binnenplaatsje waarop ik uitzie, altijd een grote, stevige kartonnen doos. En het hielp me als ik daar een tijdje hard tegenaan had geschopt. Als de doos op was, nam ik een nieuwe mee uit de supermarkt. Op een dag hield dat op, zoals er veel in je leven ineens op een dag ophoudt. Ik probeer nu in mijn hoofd ergens tegenaan te schoppen, maar dat gaat me niet goed af.
Ik blijf achter mijn computer zitten en dan is er nog één kwestie: “Voordat je wordt aangemeld, moeten we eerst bevestigen dat je een mens bent.” Die zin kan me aanvliegen. Ik dien dan een kruisje te zetten voor het zinnetje “Ik ben geen robot”. Tijdje terug moest je om dat laatste te bewijzen antwoord geven op bijvoorbeeld de vraag hoeveel rode auto’s je zag op 6 fotootjes. Maar waarschijnlijk ziet een robot dat ook wel. Je hoeft nu alleen maar te melden dat je het niet bent.
Toen ik dat gisteren gedaan had, vroeg ik me af: wéét een robot dat hij/zij een robot is? Erger nog: bén ik geen robot? Misschien ben ik zo geprogrammeerd dat ik daarvan geen idee heb. Werd onrustige dag.