Middaglicht

Paar keer per maand ga ik naar de meisjes van de muziek. Zo heten ze in mijn hoofd: de meisjes van de muziek. Twee mooie woorden, meisjes en muziek. Ze hebben een winkel hier in de buurt, cd’s, langspeelplaten en een klein aanbod dvd’s. Ze zijn, wat heet, jonge ondernemers, hebben altijd een goed humeur en houden van de persoonlijke benadering. En we hebben het over muziek natuurlijk. Hun smaak is anders dan de mijne, maar toch komen we met sommige voorkeuren elkaar hartelijk tegen. Het is er meestal niet druk, wat ik prettig vind, zij misschien niet, maar dat is nooit aan hun humeur te merken.
Zaterdag kocht ik de nieuwe cd van Drive-By Truckers, een Amerikaanse band die ik al heel lang volg. Er stond maar een meisje achter de toonbank en zij was er ook enthousiast over. We namen de nieuwe muziek door en over een cd zei ze: `Best wel heftig. Moet je een paar keer naar luisteren.’ Ik zei dat ik was opgehouden met muziek waarnaar ik eerst een paar keer moest luisteren. Ik vond dat meteen een te herfstige opmerking, beetje oud ook. Er sluimerde zacht middaglicht in de smalle winkel, van dat licht waarin ik me spinnend thuis voel. Waarschijnlijk vond ik ook daarom dat ik mocht vinden wat ik vond. Ze knikte, was het met me eens, maar daar nog niet helemaal aan toe – zo kunnen sommige mensen knikken.
Ze keek naar haar horloge en stak haar arm omhoog: `Gisteren gekregen voor mijn verjaardag. Ik ben dertig geworden.’ Nu knikte ik, wilde daar iets over opmerken, over dertig worden, maar ja, wat? Ze zei: `Er werd altijd over ons gezegd dat deze winkel van twee twintigers was. En dat is nu dus niet meer zo.’
Ik wilde zeggen dat dat niet zo erg was, maar wist het ineens niet zeker.