Mijmeren

Iedereen die ik spreek, is opgewonden vanwege de wedstrijd van morgenavond, ook mensen van wie ik dat niet zou verwachten. Ik ben het ook en moet mijn best doen me bezig te houden andere zaken die aandacht vragen. Soms denk ik: als we morgenavond verliezen, hoe moet het dan daarna met ons? Ik heb nu al het gevoel dat we dan ineens alleen gelaten worden in een zomer waarmee we ons geen raad weten. Ja, de Tour is er nog, maar daar moet je net zin in hebben. Ik heb dat nooit, maar dat komt omdat ik de puntentelling niet begrijp. Ik kijk soms alleen maar om blij te zijn dat ik daar niet hoef te fietsen, tegen een berg op. Ik lees over een Amerikaans onderzoek dat het ons steeds moeilijker lukt even in gedachten verzonken te blijven. Ja, ik kom hiermee, omdat het me juist nuttig lijkt dat we dat wel zouden kunnen, donderdag bijvoorbeeld. Gewoon even met jezelf alleen zijn. De psycholoog die het onderzoek deed, stelde vast dat zijn proefpersonen soms al na een kwartier snakten naar een prikkel van buitenaf. Ik kon het tot nu toe redelijk, in gedachten verzonken blijven, beetje dagdromen, mijmeren over niets bijzonders. Vaak kwam daar dan ineens iets uit te voorschijn, een flard van een stukje als dit bijvoorbeeld of het begin van een kort verhaal of een oplossing voor een zeurend probleem. Soms denk ik dat vaak in gedachten verzonken zijn bij mijn leven hoort. Deze dagen gaat het me niet goed af, merk ik. Of me dit zorgelijk moet stemmen, weet ik niet, maar ik zou me niet eens op die zorg kunnen concentreren!