Mijmeren

Al een keer of vijf las ik een artikel over een uitvinding die ik zeer aantrekkelijk vind. En ook ontzettend sympathiek. Het zijn twee armbanden. Een doe je zelf om, de andere iemand anders. En als je dan in die armband knijpt, voelt die ander dat. Het gaat hier niet om bestraffend knijpend, nee, zacht, liefkozend. De ander weet, voelt dan dat je aan haar of hem denkt.
Mijn moeder die vorige week alweer een jaar dood is, zou zeggen: “Wat kunnen ze tegenwoordig toch veel, hè jongen.” Dat zei ze al bij kleine nieuwigheden. De gang van zaken met deze armbanden zou haar aangenaam verbijsterd hebben. Zij zou er meteen een willen hebben en mijn zusjes en ik moesten er dan natuurlijk ook een om. Erg vaak op een dag zouden we voelen dat ze aan ons dacht. En andersom natuurlijk ook.
In het artikel wordt uitgelegd hoe het kan. Ik geloof dat alles weer begint met de mobiele telefoon en die zendt dan een signaal uit naar de armband. Ik snap er niets van, maar dat heb ik dikwijls bij verklaringen van apparatuur. Geeft niets, ik hoef niet te weten hoe iets werkt, áls het maar werkt.
Je kunt iemand natuurlijk ook bellen: “Ik wil je even laten weten dat ik aan je denk.” Ook fijn natuurlijk. Maar zo’n aanraking op afstand heeft misschien iets meer. Je kunt er over mijmeren: wat zou er met deze aanraking kunnen beginnen? Sommige aanrakingen kunnen van een mysterieuze kwaliteit zijn. Heb ik ook weleens met aanrakingen in het echt. Vooral als iemand met twee vingers heel even aan mijn onderarm komt. Gebeurt soms. Een fractie van een seconde adembenemend.
Snel terug naar de armband. Kan ook adembenemend zijn. Deze zomer verkrijgbaar. Een setje armbanden heet HEY. Vind ik te dwingend klinken.