Mijne

Betrokkenheid is belangrijk, ook al ben je minder effectief bezig. Deze dagen zien we weer dat mensen hun zolder leegruimen, de boel in vuilniszakken doen en die dan húp in busjes en vrachtwagens richting Turkije. Of naar Syrië, maar dat is moeilijker bereikbaar.
We lezen dat geld storten veel nuttiger is, maar Theo Schuyt, hoogleraar filantropie (wat doceer je dan?), wijst erop dat er mensen zijn die weinig geld hebben en toch willen helpen. Waarom dan geen oude dekens en knuffels? De hoogleraar zegt dat medeleven tonen veel waard is.
Ja, ik denk té snel het mijne van al die vuilniszakken vol spullen. Wat het mijne is, kan ik niet meteen verwoorden. En ik heb makkelijk praten. Ik heb geld gestort dat ik best kan missen, ik merk niet eens dat het weg is. Als ik zeg dat ik betrokken ben, moet ik het dan niet juist wél merken. Terwijl ik dit noteer, begint er schuldgevoel te grommen. Dat schuldgevoel roept me ter verantwoording: ik stort nog een keer, natuurlijk.
Maar niet tijdens die televisieactie volgende week. Weer zoiets, ik vraag me af waarom zo’n avond nodig is om ons te mobiliseren. We kunnen toch wel zonder die avond geld geven, zien toch bijna onophoudelijk beelden die adembenemend zijn? Maar ja, aan het einde van die avond zijn er miljoenen opgehaald en daar gaat het natuurlijk om. Ik moet niet zeuren, maar mag het wel een vreemde gang van zaken vinden.
Het belpanel bijvoorbeeld. Als altijd zitten er Bekende Nederlanders klaar goede gevers telefonisch te woord te staan. Prima natuurlijk, maar heb je een babbeltje met Natasja Froger nodig om met een gift over de brug te komen? Of zorgt Natasja er juist voor dat je meer geeft dan je van plan was? Ja, Natasja kán dat!