Minachting

Wanneer het was, weet ik niet meer, waarschijnlijk langer dan tien jaar geleden: er was een landelijke staking van het openbaar vervoer, een harde actie. Al weken van tevoren over gesproken, kranten stonden er nogal vol van, maar er was één iemand die dacht dat het niet zo’n vaart zou lopen, iemand die dat iets te vaak veronderstelt. U begrijpt het: uw columnist. Zelfs in deze krant werd gemeld dat ik onrustig op het perron stond en me afvroeg waar de trein bleef. Ik schaamde me, maar dat doe ik al gauw. Ik was door en door op de hoogte van de onvrede, maar dacht echt dat het wel mee zou vallen, alleen maar omdat ik dat graag wil.
Vandaag hoef ik nergens in platgelegd Nederland te zijn. Ik werk binnenshuis en daar kan ik de boel natuurlijk ook platleggen, maar daar heb ik alleen mezelf mee. Ik betreur het een beetje dat ik niet kan bellen naar iemand met wie ik met tegenzin heb afgesproken: “Ja sorry, je begrijpt dat ik graag wil komen, maar alles ligt plat.”
In dit verband best lekker om te zeggen: alles ligt plat. Maar het is natuurlijk niet lekker. Ik ben allergisch voor intimiderend gedrag, altijd, overal.
En het beeld van boeren die met sloophamers op een politieauto in kleunen, staat me nog steeds bij en dat zal nog wel even zo blijven. Dan heb je geen zin in een gesprek. Mij vervult het met weerzin en woede.
Leerde wel weer een nieuw woord: optoeren. Dat lees je in de communicatie van de boeren op sociale media: optoeren naar luchthavens, distributiecentra van supermarkten en de haven van Rotterdam. Optoeren. Er zijn van die woorden waarin agressieve minachting huist. Voel je meteen. Optiefen, denk ik dan. Ook geen woord waarvan ik houd, maar soms is het er ineens.