Miniwrap

Onwijs blij. Gisterochtend hoorde ik dat Herman den Blijker op de radio zeggen dat hij dat was, onwijs blij. `Aldus tv-kok Herman den Blijker,’ zei de presentatrice daarna. Een tv-kok is iets anders dan een topkok, geloof ik. Ik kom Herman den Blijker alleen maar zappend tegen en telkens als ik hem zie, voel ik me ergens schuldig over. Dat kleeft een beetje aan zijn hoofd, vooral bij dat hoofd in stille stand. Denk ik bijvoorbeeld: deugt mijn zoutvaatje wel, staat het niet in een te vochtige omgeving? Maar goed, gisterochtend hoorde ik dus dat hij onwijs blij was. Dat is nogal wat, onwijs blij zijn. Ik heb het woord `onwijs’ nog nóóit uitgesproken – ben ik zeker van- maar weet wat het betekent, in dit geval dat Herman den Blijker nauwelijks blijer kan zijn. Ik wist ook waarom dat was, want toen ik de radio aanzette ging het over garnalen, een thema dat me normaal niet zo bezighoudt, maar toch spitste ik de oren, ook omdat ik uit ben op nieuws dat goed is voor het humeur. Eerst werden de garnalen thuis gepeld, zeg maar aan keukentafels, door thuiswerksters, in Nederland maar ook in Marokko. In het laatste geval kwamen er ook nog conserveringsmiddelen aan te pas, want de garnalen moesten per vrachtwagen naar hier. Die tijd is voorbij! Er komen speciale garnalenpelcentra, er zijn er al een paar, waardoor de garnalen volstrekt vers in de restaurants arriveren. Vandaar de gemoedstoestand van Herman den Blijker: onwijs blij. Laatst bestelde ik trouwens in een restaurant een garnalencocktail, wat ik nooit doe, misschien omdat ik zonder dat ik het besef denk aan al die keukentafels waaraan niet alleen gepeld wordt, maar ook nagels geknipt en dat soort dingen, maar ineens had ik er zin in. De garnalencocktail kwam even later in een soort miniwrap ter tafel, saus artistiek eroverheen gedrapeerd. Kom op zeg! Wijnglas, garnalen onderin, dan zachte whiskysaus. Geen kunstjes graag!