Moeilijk

Kolossale doe-het-zelfhallen mijd ik zoveel mogelijk. Het zijn nuttige instellingen, maar zodra ik er binnen ben, denk ik kort samengevat: ik kan he-le-maal niets. 
Soms moet ik er toch heen. Nu heb ik lijm nodig die zo krachtig moet zijn dat ik er niet voor in de kantoorboekhandel terechtkan. Defect aan de buitenkant van de ijskast, een handvatachtige constructie aan de bovenkant van de deur ligt eraf. Kan het niet goed uitleggen en dat is dus meteen het probleem.
Ik sta voor een wand waarop wel vijftig tubes lijm hangen. Ik moet er iemand bij halen, in de advertenties van de doe-het-zelfhal staat dat je er adviezen kunt krijgen. 
Op de verfafdeling zie ik drie vrouwen achter een toonbank in gesprek. Twee horen duidelijk bij de verf, de derde heeft een dingetje in het oor dat met een draad verbonden is aan een compacte installatie aan haar broekriem. Háár kan ik om advies vragen. 
Nog niet zo lang geleden riep ik opgewekt “Goedemorgen dames!”, als een man van de wereld, maar die tijd is voorbij. Ik wacht luchtig tot het gesprek bij de verf afgelopen is. De vrouw met het dingetje in het oor heeft me ineens in de gaten, mijn aanwezigheid stoort haar, ze zegt: “U heeft een vraag.”
Ik zeg dat ik wat over lijm wil weten. Vanwege iets wat hersteld moet worden aan de ijskast. Het is niet echt een vraag, meer een domme kwestie. De vrouw loopt met me mee naar de vijftig tubes. Ze bestudeert er een paar en zegt: “IJskasten zijn altijd moeilijk.” Ze legt uit waarom. Van die uitleg begrijp ik niets. Ze pakt een vuurrode tube. Poly Max, lees ik. Volgens mij krijg je daarmee álles aan elkaar. De vrouw zegt: “Ik geef u weinig kans.” 
Die woorden zijn goed voor mijn karakter. Fijn!