Moeite

Eergisteren wisten we het al: de maatregelen worden niet aangescherpt, ook niet versoepeld. Vorig jaar zouden we met deze informatie nog wat omzichtig zijn omgegaan. Dan hadden ze over welingelichte kringen en dat er gelekt was, dat het nog niet helemaal zeker was, maar waarschijnlijk wel, toch nog even afwachten totdat de premier het woord nam. Die tijd is voorbij. Vanavond spreken demissionair premier Rutte en demissionair minister Hugo ons toe en wat ze zeggen, hoeven ze niet te zeggen, want het is bekend. We hebben er ons al een oordeel over kunnen vormen en beseffen meer en meer dat we met dat oordeel nergens heen kunnen.
Waarom straks dan toch al die moeite? Zaaltje gereserveerd, klein bataljon journalisten, de doventolken die misschien ook wel iets beters te doen hebben. Over de doventolken dacht ik laatst: was er in het begin van de crisis niet maar één? Misschien denk ik dat alleen maar, omdat het een korte periode vaak over haar ging, Irma Sluis. Al snel zagen we er altijd twee, een voor de premier, de ander voor minister Hugo. Ja, ze praten anders, minister Hugo wat kinderlijker. Zou de ene tolk dan wat geschikter zijn voor hem? Ik weet het niet, maar misschien een leuk itempje voor wanneer alles voorbij is en opnieuw normaal en we niet kunnen ophouden met terugblikken, omdat in de praatprogramma’s toch nog steeds een onderhoudende dynamiek moeten zitten.
Waarom willen we vanavond toch horen wat onze overheid over ons gesloten land in gedachten heeft? Vorige week zei Jan Terlouw de dag na de verkiezingen dat we niet rechtser zijn geworden, maar vooral behoefte hebben aan gezag. Ja, we moeten het horen, we moeten het zien, anders is het niet te geloven.