Mogelijkheden

Het ding zag ik alleen nog op foto’s, een plat, zoemend speeltje waarmee vooral kinderen in de weer zijn, maar ook volwassenen. Het werkt ontspannend en heet fidget spinner of gewoon: spinner. Je kunt er grappige dingen mee doen, zoals het laten balanceren op het topje van je vinger. Ondertussen zoemt het de hele tijd. Kinderen die zich moeilijk kunnen concentreren, hebben er baat bij, maar de doelgroep is dus groter.
Het is min of meer een rage. Graag doen we iets, terwijl we bijvoorbeeld naar iemand zitten te luisteren, spelen met een paperclip of een snor tekenen op een gezicht in de krant. In die behoefte voorziet de spinner. Ik heb er nog niemand mee gezien, maar ik heb de laatste dagen bezigheden die zo krachtig om concentratie vragen dat ik er niets bij kan doen.
Wat ik wel weer heb is dat ik dolgraag zoiets had uitgevonden. Zo moeilijk is het niet. Sommige dingen die een rage veroorzaken, zou ik niet kunnen bedenken, zoals dat speelgoed uit Japan waarvan ik de naam kwijt ben, maar het moest soms ineens zogenaamd eten of buiten spelen. Die beroemde kubus bedoel ik ook niet. Ik heb het over simpele uitvindingen.
In de jaren tachtig bedacht een man uit Groningen dat het leuk, misschien ook wel ontspannend was als je met twee kleine ballen aan een touwtje bezig was. Niet aan te slépen. In mijn kindertijd werd de hoelahoep ineens razend populair. Toch ook geen uitvinding waarvoor je een Einstein moet zijn. Maar ja, daarvoor heb je wel de ruimte nodig. Je kunt er niet mee in de klas of huiskamer aan de gang. Ja, kan wel, maar is gedoe.
Ik zoek het in iets kleins. Zojuist noemde ik hem terloops: de paperclip. Daar zitten mogelijkheden. Ik moet er brutaal over fantaseren.