Mogelijkheden

Bij de uitgang van de supermarkt staat een vrouw met een collectebus. Het is geen bus meer, maar een groot lichtgroen ding van kunststof, maar we blijven het een bus noemen. Ook daarom denk ik met weemoed terug aan de collectebus van niet zo lang geleden, van ijzer en een diepgroene kleur. Als de collectant ermee rammelde, kon je goed horen dat het menens was met de collecte. Had ik nodig, want had er altijd gemengde gevoelens bij. Meestal ging het om een goed doel waarvan ik vond dat het normaal was dat wij er als beschaafde samenleving gewoon voor zorgden. En dat het gebedel om muntstukken beschamend was. Nog steeds trouwens. Je stopte immers altijd muntstukken in de gleuf van de collectebus. Daarboven was een rondje uitgespaard voor strak opgerolde bankbiljetten en het was altijd nogal wat als je van dat rondje gebruik maakte. Als gulle gever was je dan zeer zichtbaar.
De vrouw bij de uitgang van de supermarkt heeft een dikke winterjas aan uit de tijd van de oude collectebussen, haar legitimatie hangt fier op haar borst, ze kijkt ontstellend bedroefd. Haar hand die de bus vasthoudt, steekt ver en onbeweeglijk naar voren. Ik zie dat ik niet hoef te twijfelen aan het goede doel en zoek naar muntstukken. Ik heb echter niets bij me, ja, een biljet van vijftig, maar dat geef je dus niet.
De vrouw ziet in welke kleine kwestie ik verzeild ben geraakt en zegt: “Pinnen behoort ook tot de mogelijkheden.” Een heldere zin. Apparaat heeft ze bij zich. Ik pin 20 euro. Had ik niet gegeven als ik het contant op zak had gehad.
Ik lees dat jonge kinderen al vroeg een bankrekening hebben. Als ouders daarop hun zakgeld storten is het meer dan ze contant zouden krijgen. Ja, zo werkt dat.