Molens

Ze hebben iets met elkaar te maken, januari en juni. In januari zijn de feestdagen voorbij, het geld is op en er is het vooruitzicht van een lang, nieuw jaar waarin van alles moet en gaat gebeuren. De hemel ziet er schraal uit, het is winter maar die moet nog op kleur komen. Met ons humeur is iets aan de hand waarvoor we maar geen woorden kunnen vinden. 
Dat laatste is er, geloof ik, niet aan de hand in juni, maar aan het einde van de maand is het jaar dat in januari lang en nieuw was, voor de helft voorbij. Er zijn mensen, ik bijvoorbeeld, die dan even nagaan wat ze in die eerste helft gedaan hebben, en erger nog, waartoe ze niet zijn gekomen. Er zit zomer in de lucht en die is er soms ook al, zelfs heftig, maar nog niet helemaal, als de leuke oom die in de huiskamer al schaterend een paar fantastische grappen heeft gemaakt, maar nu traag de auto gaat uitpakken om daarna een tijdje, misschien iets te lang te blijven. 
Binnenkort stoppen de actualiteitenprogramma’s en begint de komkommertijd. Op de Veluwe wordt een dier waargenomen waarvan de deskundigen dachten dat het alleen nog in de diepe duisternis van Bulgaarse wouden voorkwam. Nog even en er kan steeds minder `vanwege de vakantiedrukte’. En natuurlijk de langste dag en de kortste dag.
Ik houd meer van juni dan van januari. In de eerste helft van mijn leven was dat niet zo, toen hield ik erg van vroege schemering, maar nu, al een tijdje in de tweede helft, hecht ik gretig aan het licht. Een mens kan een paradoxaal wezen zijn, want ik denk ook: over een paar maanden is het weer lekker herfst. En op 17 november komt Sinterklaas aan bij de Zaanse Schans. Bij de molens. De burgemeester aldaar vindt het `een uitdaging’.