Molentje

Op het medische centrum van de Erasmus Universiteit Rotterdam zijn ze hard bezig een medicijn tegen ouderdom uit te vinden. Zo’n bericht roept bij een stemming op die ik moeilijk kan peilen. Natuurlijk ben ik geneigd blij te knikken. Van de andere kant lijkt het me een misverstand ouderdom als een ziekte te beschouwen. Ik weet nog steeds niet wanneer je in een fase bent beland die ouderdom wordt genoemd, maar die fase hoort natuurlijk bij het leven. Die hoort bij het ritme van de tijd die je te gaan hebt.
Het middel dat ze in Rotterdam hebben ontwikkeld, is op oude muizen toegepast. Die kregen weer vol haar, hun nieren werden gezond en ze voelden weer energie en gingen lekker in hun molentje hollen.
Als je dit soort berichten leest, weet je zeker dat je er zelf geen baat bij zult hebben, want daarvoor ben je te oud. Nou ja, te oud, waarschijnlijk zal niemand die nu in leven is, van het middel kunnen profiteren, want de ontwikkeling ervan neemt altijd ontzettend veel tijd in beslag. Maar je weet het niet, misschien gaat het vlugger. En dan?
Raar dat ik niet meer weet of ik ooit de behoefte heb gevoeld altijd jong te blijven. Ik las een beroemd boek van Simone de Beauvoir over iemand die niet dood ging. Dat leven werd verschrikkelijk, want hij bleef de hele tijd als enige over.
Toen mijn vader zijn zestigste verjaardag vierde, vond ik hem oud, geloof ik, terwijl hij dat echt niet was. Toen ik het zelf werd, stond ik er niet eens bij stil. Ik vond het leven uitdagender dan ooit, vooral omdat er meer ruimte was, wat weer kwam doordat ik door schade en schande veel niet meer hoefde en had afgeleerd.
Zou ik zo’n medicijn nemen en dan met nieuw haar in een molentje gaan hollen?