Moment

`Einde blauwe envelop nabij’. Als ik zoiets lees, voel ik eerst een soort bevrijding, maar dat is rare naïviteit. De belastingdienst gaat ons bij voorkeur digitaal benaderen. Dus voortaan komt er bij iedere brief het verzoek `een account op Mijnoverheid te activeren’. Houd toch eens op met dat woord `account’ denk ik dan meteen geërgerd. Overal moet je een account hebben. Dan is het weer inloggen geblazen. Nieuw wachtwoord onthouden, want het is, geloof ik, niet handig één wachtwoord voor alles te hebben. Daarbij vind ik Mijnoverheid ook iets te intiem klinken, vooral omdat je het aan elkaar moet schrijven. Natuurlijk is de overheid mijn overheid, natuurlijk hebben we een relatie, toch beleef ik de overheid vooral als De Overheid. Als een agent mij bars aanhoudt, zie ik hem nooit onmiddellijk als een vertegenwoordiger van mijn overheid. Voor mij hoeft de blauwe envelop niet te verdwijnen. Als die arriveert, ontstaat er in mij en in mijn huis een dynamiek waaraan ik hecht. Ik maak de blauwe envelop nooit direct open, ook als ik vermoed dat ik iets terugkrijg, wat niet vaak voorkomt. Nee, ik leg de blauwe envelop op een hoek van de tafel, graag ver van me vandaan. Daar ligt de blauwe envelop zijn moment af te wachten. Soms doet zich dat dezelfde avond voor, soms kan het een week duren. Ik heb ook weleens een maand niet willen weten wat de inhoud van de blauwe envelop mij te melden had. Ineens kan het. Meestal heb ik dan diepe vrede met alles. Is een prima conditie. Zelfs de blauwe envelop doet er niet toe.