Moment

Wakker worden en meteen aan haring denken. Gebeurt me niet vaak, maar gisterochtend wel. Ik ben nog steeds in het dorp aan zee en de enthousiaste vrouw van de haringkraam had me twee weken al op het hart gedrukt: 15 juni!
En terwijl ik langzaam wakker werd, zag ik me al bij haar kraam staan. Het tafereel is vertrouwd: de vlaggetjes, het schort in de kleuren van de Nederlandse vlag, de geluidsinstallatie waaruit onafgebroken hetzelfde lied klinkt, een lied waarin uiteraard de haring bezongen wordt, en de lange rij wachtenden. Een assistente van de haringvrouw (alleen deze dagen in dienst, in oranje schort gehuld) gaat rond met schaal waarop stukjes haring liggen, en plastic glaasjes koude korenwijn.
Wij, wachtenden, voeren een niet al te vergaand gesprek waarin haring de hoofdrol heeft, en dat hoort ook zo – je gaat het op zo’n dag en op zo’n plek niet over de zware verliezen op de Europese beurzen hebben. Onderwerp 2 is voetbal, maar dat werkt prima, als niemand maar zegt dat het `toch jammer’ is dat Nederland niet meedoet, want dat is niet jammer, dat is terecht.
Goed, dadelijk zal ik ook de mening van de haringvrouw over de haring horen. Die is altijd helder. Als de haring haar tegenvalt, zal ze dat ook zeggen, ook al valt dat op dat moment niet mee. Ik vind de nieuwe haring altijd `héérlijk’, ook omdat ik dat wil en helemaal geen zin in het tegendeel heb. Misschien moet ik het anders zeggen: wat kan mij het schelen? Het gaat me om het moment dat hoort bij de zomer die in aantocht is, bij het jaar dat bijna voor de helft voorbij is, bij alles wat de andere helft belooft. Volgende vergelijkbare momenten: het eerste herfstblad en kort daarna de geur van oliebollen.