Moment

Lukt niet altijd, maar in principe komen we eens per week bij elkaar, vaste avond, vast café, vriendgroep van zes mannen. We praten over wat we maken en meemaken, we duiden de kleine wereld om ons heen en behoeden elkaar voor cynisme en onverschilligheid. Twintig jaar geleden bleef het café voor ons open, hoe laat het ook werd. Dat hoeft inmiddels niet meer. Als ik later een verhaal over die avonden schrijf, zou het Steeds vroeger naar huis kunnen heten. 
De zanger van De Dijk zit er ook bij. In januari vroeg ik hem: “Wanneer gaan jullie weer?” Hij zei dat het begin juni was. Maar dat antwoord, hoe het klonk, hoe hij erbij keek, riep een nieuwe vraag in me op. Soms moet je een vraag waarop je het antwoord weet, niet willen stellen. Bovendien pakt hij alles in zijn leven zorgvuldig aan, hij kiest het moment en dat kwam woensdag. We hebben het allemaal gehoord.
Toen ik in 1981 voor het eerst naar een optreden ging, wist ik zeker dat het meer zeer aanging wat ze uitdroegen. Het was een gevoel dat zich, zoals de meeste gevoelens, moeilijk laat omschrijven. Heeft met oprechtheid te maken, met uitkomen voor wat je belangrijk vindt en dat willen delen.
We werden samen ouder.
Ik ga in december naar het concert in Paradiso. Ze treden drie avonden op. Ik ben er op de laatste avond, 17 december Deed ik bijna altijd, altijd de laatste avond, daarna feest. Hoorde bij het einde van het jaar.
Dit jaar is het dan het einde van de band. Wat de band is, zie je aan het publiek dat zich in de late avond losmaakt uit de zaal, iedereen in een opgeruimde stemming, opgelucht door wat de muziek bedoelt, tegen cynisme en onverschilligheid. Zal dit jaar anders zijn en ook niet. Wat er was blijft.