Momenten

Aan het begin van de dag gebeurt er al iets waarvan je denkt: zullen we dit begin alsjeblieft maar even overdoen! Gedoe met het koffiezetapparaat, koffie die over de vloer druipt, kopje kapot, niet belangrijk, alleen maar lastig. Stapeltje borden dat uit je handen valt tijdens ontruimen afwasmachine (niets voor de vroege ochtend!). Of, ja, de vaas bloemen die je omstoot op tafel waarop je de ochtendkrant hebt opengevouwen. Er zijn ergere dingen, maar toch maak je je zorgen over de rest van de dag. Als die zo begint, hoe moet het dadelijk dan? Je hebt er nauwelijks vertrouwen in. Is dat bijgeloof? Is dat wat `magisch denken’ genoemd wordt? Het kan best zijn dat er iets in je is geknakt waardoor je minder sterk opgewassen bent tegen de orde van de dag. Je neemt een verkeerde beslissing, slaat een foute weg in. 
Ik heb het tegenovergestelde: als ik een huis passeer met een open raam waaruit prachtige muziek klinkt, hoop ik op nog zo’n huis. Als ik dan weer prachtige muziek hoor, gaat alles de komende uren hartstikke goed. Moet wel zoiets zijn, als die muziek. Niet al te gewoontjes, dus niet dat je dat optimisme al voelt als je drie blauwe auto’s in de straat ziet. Nee, een vrouw die in zichzelf loopt lachen. En dan drie van die vrouwen. Drie mensen met een bos bloemen, overduidelijk op weg naar een bestemming waar die bloemen blij ontvangen worden (dat zie je!). Drie momenten die opgetild worden door vroeg herfstlicht. Die begint overmorgen, en het moet een herfst uit duizenden worden. En dat wordt die, na de drie momenten die ik nu bedoel. 
Maar goed, je laadt jezelf op, het is ook een instelling, een mentaliteit, vertrouwen dat soepel zelfvertrouwen losmaakt. Kom maar op!