Monter

Met de langste dag van het jaar had ik het gisteren zo druk dat ik er niet toe kwam in de late avond naar de film over The Beatles te kijken, Eight Days a Week, maar dat was niet erg, want die had ik al gezien. Natuurlijk, zeg ik er meteen bij, want ik zie graag alles wat er over The Beatles is gemaakt. 
Deze film gaat over de concerten die ze tussen 1963 en 1966 gaven, dus voordat ze het album Revolver opnamen en besloten nooit meer op te treden, onder meer omdat ze niet meer tegen het hysterische geschreeuw konden. Een prachtige film die een prachtige band aan het werk laat zien en horen.
Uiteraard las ik aan het begin van de langste dag wel dat de film er ’s avonds was en alleen al door het lezen van de naam The Beatles, gecombineerd met het jaartal 1963, bén ik daar weer, in dat jaar dus. Aan het einde ervan zou ik 11 worden en ik was vaag verliefd op een meisje in de buurt dat een plaatje (single) van The Beatles had, I want to hold your hand. Dat draaide ze min of meer onophoudelijk, terwijl ze met grote ogen naar de hoes staarde, vooral naar Paul McCartney. Ik kwam daar niet tussen. En ik zeg in het in de woorden van nu, maar ik beschouwde het niet als een nederlaag, ook omdat ik het liedje zo goed vond dat het me vervulde. Ook wist ik dat het er altijd zou zijn.
Van verliefdheid wist ik nog ongeveer niets, maar wel dat het iets kwetsbaars was en ook ieder moment weer weg kon zijn. 
Het meisje verdween niet lang daarna in haar eigen leven, ik in het mijne, The Beatles gingen nog 7 jaar door en kort daarna had ik alles van hen en dat heb ik nog steeds. En ik luister er nog steeds naar. En telkens stemt die muziek me monter en telkens hoor de nieuwe tijd beginnen.