Monter

Met teleurstellingen ga ik al mijn hele leven slecht om. Niet dat ik er woedend of geïrriteerd op reageer, dééd ik dat maar, nee, ik ga ze vergoelijken, altijd zoek ik de zonnige kant op. Als ik zeg “Ja, dat is inderdaad hartstikke teleurstellend” en vervolgens hard tegen iets aan schop of een breekbaar voorwerp tegen de muur gooi, dan krijgt die teleurstelling kans om transparant te landen, kan ik er bij wijze van spreken omheen lopen en van alle kanten zien wat er werkelijk aan de hand is.
Doe ik niet. Ik probeer de teleurstelling te ontkennen of te kleineren. Schieten me talloze voorbeelden te binnen. Met vrienden vakantiehuisje gehuurd in Zuid-Frankrijk. Bij aankomst blijkt boven de huiskamer een deel van het dak weg te zijn. Begin ik meteen vrolijk over frisse lucht! Dat het niets uitmaakt, het is hier immers tot laat in de avond lekker warm.
Of er komen vrienden te eten. Lang niet meer gezien, verheug me op hun komst. Op het laatste moment bellen ze af omdat de oppas voor de kleinkinderen niet is komen opdagen. Oppas die niet is komen opdagen, staat hoog op de top tien van smoezen. Ik zeg blij: “Heb ik ineens zomaar een vrije avond!”
Verheug me op straks, op verkiezingavond. Eerst natuurlijk stemmen, wie dat niet doet, moet niet meer zeuren over hoe het gaat met dit land. Na de debatten van de afgelopen dagen lijkt het er nauwelijks toe te doen dat het om Provinciale Staten gaat. 
Wat me vanavond weer zal fascineren is hoe woordvoerders van partijen die duchtig hebben verloren, monter op die teleurstelling reageren: nóóit écht een teleurstelling, ja, kleine, maar het is weer duidelijk dat – en dan volgt er iets dat blijkbaar duidelijk is geworden. Gewéldig!