Mossel

Van het 70-jarig jubileum van de televisie in Nederland zag ik weinig, ja, zaterdagmorgen een spatje van Voor De Vuist Weg van Willem Duys, dat bij ons thuis met grote aandacht bekeken werd. Ik zag vooral onze huiskamer van toen voor me, de stoelen, wat er aan de muur hing, de verlichting. En natuurlijk mijn ouders, mijn vader met een krant voor zich want die keek zogenaamd niet.
Meestal herinner ik me scherp wanneer ik voor de eerste keer iets meemaakte, en dan heb ik het over gebeurtenissen die van belang waren, en nog steeds zijn, anders zou ik me die niet herinneren. Maar de eerste keer dat ik televisie zag, nee. 
Mijn ouders kochten hun eerste toestel in de zomer van 1962. Later dat jaar zou ik tien worden. Daarvoor had ik uiteraard weleens televisieprogramma’s gezien. Voor kinderen was er echter weinig, twee keer per week `het kinderuurtje’. Wij, kinderen in onze straat, keken dan in het huis van een collega-kind van wie de ouders een televisie hadden We zaten op de grond en de moeder gaf ons limonade en soms een zakje chips.
De ingrediënten van het kinderuurtje stonden vast: hoofdonderdeel was een avontuur, van bijvoorbeeld Dappere Dodo of Pipo. Meestal was er een voorfilmpje uit een Oost-Europees land, iets met zeer kartonnen poppen en een irritant muziekje, tergend saai, maar de opening was altijd De Verrekijker, een soort jeugdjournaal, met weetjes, bijvoorbeeld hoe het zat met de mossel of wat er met een krant gebeurde voordat die werd bezorgd. Ik werd er ongeduldig van, was uitsluitend benieuwd naar het avontuur dat dadelijk kwam. De andere kinderen hadden dat ook, maar niemand klaagde.
Haalde je als kind niet in je hoofd! Je wist ook niet hoe dat moest!