Mosselen

Er zijn mensen die altijd iets willen zeggen, ook als het écht niet hoeft, een commentaartje, meninkje, grapje. Of per se iets willen delen, meestal over het weer: “Stevig windje.” Meestal kun je er nauwelijks op reageren, ja, met “Zeg dat wel” of om een grapje luchtig lachen. Heb ik bezwaar tegen deze mensen? Nee, in principe niet, maar toch probeer ik ze te mijden. Ik kan dan ineens een hoek omslaan of net doen of ik iets vergeten ben, klapje tegen het voorhoofd en hoofdschuddend rechtsomkeer maken.
Voor de viswinkel staat zo’n man, vol popelende communicatie, ver middelbaar. Er mogen daar maar twee mensen tegelijk binnen zijn. De man wacht als derde in de rij op zijn buurt. Hij heeft geen mondkapje om. Dat kan ook niet, want anders ziet niemand aan zijn dunne lach dat er altijd een commentaartje, grapje of meninkje op de loer ligt. 
Ik sta verder achteraan in de rij en kan hem dus goed gadeslaan, wat ik graag doe, want ik ben altijd benieuwd hoe het gaat met zo iemand en de piepkleine wereld om hem heen.
Een andere man komt mosselen bezorgen, met een bakfiets. Die mosselen zitten in pastic zakken en die plastic zakken weer in dozen, in dit geval een stuk of tien. De man van de mosselen heeft geen zin in de dag, misschien wel nooit. Als hij drie dozen de viswinkel binnen heeft gebracht en wil beginnen aan zijn vierde, zegt de communicerende man: “Je komt mosselen bezorgen, hè.” Dat is opvallend aan dit soort mensen: ze zijn sterk in overbodige mededelingen. De mosselbezorger zegt niets terug. 
Bij de vijfde doos zingt de communicerende man te hard: “Zeg ken jij de mosselman.” Terwijl hij dat doet, kijkt hij triomfantelijk naar de rij achter hem. Niemand zingt mee.