Mueslibollen

Soms is vertellen dat iets is mislukt bijna even erg als de mislukking zelf. Merkte ik tijdens mijn middelbare schoolperiode als het uit was met een meisje, wat er in die dagen vaak aan de hand was. Mijn moeder had al een paar keer de ergste vraag aller vragen gesteld: “Is er iets?” Later begreep ik dat ze dan al lang wist wat er was gebeurd, maar ze wilde zelf niet als eerste de naam van het meisje noemden. Maar goed, ik moest het natuurlijk een keer vertellen en terwijl ik dat deed, kreeg het verdriet een nog grotere omvang dan voorheen. Niet alleen het verdriet, maar ook mijn woede over de afwijzing. Alles werd nóg meer waar dan het al was.
Kwam later vaker voor. Ik had in wilde bewoordingen aangekondigd iets te gaan doen. Als ik daarin dan faalde, moest ik dat gaan toegeven. Kostte me altijd moeite. Had van tevoren gewoon mijn mond moeten houden dan had ik mijn nederlaag rustig in mijn eentje kunnen verwerken.
Ja, ik probeer nog steeds verklaringen te zoeken waarom ik niet meedoe aan de Vierdaagse. Ik stel me voor dat ik vandaag in Wychen niet meer verder kan, niet meer verder wil. Het lichaam heeft de handdoek in de ring gegooid. Vooral de benen en voeten. Ik zit verslagen in de berm met een plastic zak mueslibollen op schoot en een fles lauwe sportdrank. Ah, daar is Fons de Poel die het Gevoel van de Vierdaagse wil overbrengen. Misschien herkent hij me, want een paar jaar geleden was hij bij me thuis om me te interviewen over wat het betekende in Nijmegen katholiek te worden opgevoed. Was voor Brandpunt. Fons de Poel roept: “Ah, Thomas, lekker aan het genieten?” Ik kijk in de camera en zie mijn vrienden thuis op de bank. Ze drinken koud bier en kijken aandachtig.