Munt

Paar weken geleden moest ik bij mijn huisarts zijn. Was best ingewikkeld het bezoek tot stand te brengen, maar dat snapte ik wel. Toen ik mocht komen, kreeg ik instructies: “Meteen na binnenkomst zie je een krukje. Daarop ligt een mondkapje. Dat doe je om. Dan ga je in de wachtkamer zitten.” Helder. 
Alles was zoals aangekondigd, krukje, mondkapje, lege wachtkamer. Je voelt je dan even onderdeel van een geoliede machine. Mijn huisarts kwam me halen. Ze had ook een mondkapje om en een witte jas aan. Daarin zag ik haar voor het eerst. 
“Staat je goed,” zei ze, wijzend naar mijn mondkapje. Zo had ik het nog niet gezien, dat het je goed kan staan. Ik hoorde het graag van mijn huisarts.
Deskundigen zeggen dat het niets helpt, maar toch wordt het mondkapje gangbaarder. Gat in de markt. Diverse uitvoeringen. Als je het aanschaft, moet je voor de spiegel gaan staan. Het mondkapje toen bij mijn huisarts was een mondkapje van niets, gewoon een functioneel ding.
Krijgen veel moeders morgen een setje fraaie mondkapjes cadeau? Een mondkapje voor het openbaar vervoer, voor in de bioscoop, voor op het surrealistische terras. Zijn die moeders in staat verrast te kijken? Vast, want zo zijn moeders.
Gaan we elkaar binnenkort complimenteren: “Leuk mondkapje zeg. Waar heb je dat gekocht?”
“In België, Antwerpen ja.”
Als je iemand bent van wisselende contacten, zijn er dan speciale mondkapjes voor in bed?
Wanneer is het eerste feest waar je alleen maar een mondkapje draagt? Thema: roaring twenties. Geinige mondkapjes met veren eraan.
Stap naar eetbare mondkapjes is klein. Je vindt iemand een spannende oogopslag hebben en begin teer in het mondkapje te bijten. Smaakt naar vanille en munt. Ook met geur.