Muts

Vorige week reed ik van Nijmegen naar Arnhem, in de auto. Het was halverwege de ochtend, niet druk, en ik hield me keurig aan de maximum snelheid, want ik heb mijn leven op sommige punten verbeterd.
Meteen werd ik gepasseerd door iemand die zich dus niet aan de maximumsnelheid hield, waar ik zelf geen last van heb. Het was een man met een muts op, zag ik toen ik even naar links keek, en ook dat hij zijn aandacht verdeelde tussen de weg en zijn telefoontje. Hij had het stuur zo vast dat hij ook van alles op het dingetje kon doen. Ik ben niet iemand die zich snel opwindt, maar daarover wel, over de krankzinnige behoefte de hele tijd bereikbaar te zijn, de krankzinnige behoefte voortdurend álles van iedereen te weten en de krankzinnige behoefte om de haverklap een spelletje te doen.
Ik wil dat zo’n persoon ernstig gestraft wordt en die straf begint met het verpletterend overrijden van het telefoontje. Dat moet hij zelf doen, onder toezicht.
Ik besloot er eens op te letten, daar tussen Nijmegen en Arnhem, geen lang traject, en ongeveer een op de twee automobilisten was met het telefoontje in de weer. Daarom juich ik om het voorstel van Egbert-Jan van Hasselt van de Nationale Politie, die ik gisterochtend op de radio hoorde. Hij wil in iedere auto een ademslot, een snelheidsbegrenzer en apparatuur die het onmogelijk maakt het telefoontje te gebruiken. Hij wil hier de landelijke politiek warm voor maken.
Ik zeg dat ik het toejuich, van de andere kant is het ernstig dat het moet. Dan heb ik het over wat er gecontroleerd wordt en de controle zelf, maar we hebben het er zelf naar gemaakt. Ons gezond verstand is iets uit een andere tijd. En een eigen wil van nog daarvoor.