Namiddag

Deze krant maakte me gisterochtend vroeg pittig wakker met op de voorkant stevige afbeeldingen van cafetariasnacks, zoals de frikandel speciaal en bakje patat met een vol kapsel van mayonaise. Was omstreeks zes uur, niet het geschikte tijdstip voor zoiets.
Al dat soort eten is beetje verdwenen uit mijn leven, zonder dat ik daar hard voor gewerkt heb, maar het is meer iets voor de kille namiddag. Eergisteren stond ik op dat tijdstip in de file achter een vrachtwagen die cafetaria’s bevoorraadt. Was te zien aan de achterkant van het voertuig. Daarop waren de snacks zo aantrekkelijk mogelijk afgebeeld en dat was mijn uitzicht, in een stilstaande auto na een trage rit van een paar uur. Word je onrustig van.
Terug naar deze krant. De voorpagina bleek het gevolg van een Snackquête. Voor iemand niet enorm van woordspelingen houdt, is dit een moeilijk woord in de vroege ochtend. Lezers mochten kenbaar maken wat hun favoriete snack was. Frikandel en frietje op één. De rest van de resultaten heb ik niet bestudeerd, niet uit de kwade desinteresse, maar ik wist genoeg.
Net zei ik wel dat `dat soort eten’ een beetje verdwenen was uit mijn leven, maar het is inderdaad een beetje, want soms, echt maar soms, kan ik er niet onderuit. Weer in de namiddag, uitsluitend op stations, na een treinrit vol storingen, en dan dus een instelling passeren die Smullers heet, laat ik er geen doekjes om winden: ik trek als een bezetene een frikandel uit de muur en terwijl ik dat doe heb ik al spijt.
Ik eet het matige voedsel zo ongezien mogelijk op, niet uit schaamte, maar ik wil niet dat iemand die ik ken, op me af komt en ernstig tegen me begint te praten alsof ik niet met een frikandel in de weer ben.