Nat

Gisterochtend werd er in het ochtendprogramma op televisie overgeschakeld naar een nat kampeerterrein. Ik lag nog in bed en als ik wakker ben, wil ik daar meestal zo snel mogelijk uit, maar nu bleef ik nog even liggen. Graag liet ik het goed tot me doodringen dat ik me niet op een nat kampeerterrein bevond. In sommige opzichten ben ik een jongen van Jan de Witt (bestaat die typering nog?), maar de boog kan niet altijd gespannen zijn. In bed naar de filemeldingen luisteren veroorzaakt in mij ook grote tevredenheid, vooral op kille ochtenden wanneer de lucht de kleur van oud afwaswater heeft. Qua deze stemming voltrok mijn hoogtepunt zich al behoorlijk lang geleden: start van Elfstedentocht. Graag had ik die opgenomen, zodat ik die in bed vaak kon herbeleven. Maar goed, een nat kampeerterrein is ook niet mis. Bij een tent klopte de verslaggeefster op de plastic toegangsflap, voor zover je daarop kunt kloppen. Die werd open geritst door een blije man in trainingspak die in gezelschap van een paar kinderen was. De kinderen hadden extra warme kleren aan. Nee, zijn vrouw was er niet bij, want die hield niet van kamperen. Uiteraard ging het gesprekje over de regen, maar ik luisterde niet goed, want lette vooral op het interieur de tent. De man zei dat hij ieder jaar ging, dat zijn vrouw het zelf maar moest weten, maar dat hij en de kinderen weer gingen `knallen’. Zo zagen de kinderen er niet uit. Ik kreeg de indruk dat ze er vooral waren vanwege hun vader. Over enige tijd behandel ik hier het werkwoord `knallen’.