Nat

Nee, ik wil het er even niet over hebben, over hoe het moet met dit land. Altijd als iemand `dit land’ zegt, weet je dat er iets alarmerends aan de hand is. Je hoort nooit dat in dit land de bloemencorso’s onvergetelijk zijn of dat er in dit land prachtige potloden geproduceerd worden.
Was blij dat er gisteren in het nieuws werd verteld dat we nu al 35 jaar met een pinpas betalen. Oud-minister van Financiën Ruding kwam in beeld, een man bij wie alles menens was. Hij verrichte ernstig de officiële pinpashandeling en deed dat niet weergaloos soepel.
Daarna legde een man met wapperende wangen namens de middenstand uit dat met munten en biljetten betalen meer kost dan betalen met de pinpas. Normaal zou zo’n mededeling langs me heen waaien, maar omdat ik even niet wilde nadenken over hoe het moet met dit land, keek ik er toch van op. Hoe komt het dat het duurder is? De transactie bij de kassa kost meer tijd (en tijd is geld), na sluiting van de winkel moet het geld worden geteld en daarna ergens opgeslagen. Nooit bij stilgestaan, nooit. Zoiets zou ik ook niet onthouden, maar als je even niet bezig wilt zijn met hoe het moet in dit land, heb je ineens meer ruimte in je hoofd.
Donderdagavond zat ik in een trein die plotseling stapvoets begon te rijden. De gesprekken in de coupé, over de toestand van het land, verstomden. Ah, daar klonk de stem van de conducteur door de geluidsinstallatie: “U heeft gemerkt dat we langzamer rijden. Dat komt doordat de rails nat zijn.”
Paar seconden was het nog stiller in de coupé. 
“Hoe verzinnen ze het?” zei toen een man met een vrolijke stem.
Daar gingen we het met ons allen ontspannen over hebben, blij dat we even weg waren van de zorgen om dit land.