Nazorgdagen

Benieuwd hoe het vandaag in onze kleine kringen zit met de intermenselijke verhoudingen. Wat ik vorige week al schreef, ik zag de dagen voor Kerstmis zo veel tips om het `gezellig’ te houden aan de kersttafel, dat er vast veel fout is gegaan. Ongetwijfeld waren er tips die met elkaar botsten. Bovendien: als het al een karwei is om het `gezellig’ te houden, dan moeten we ons hart vasthouden.
De laatste tip las ik in deze krant. Die kwam van Jos Ahlers, een generatiedeskundige, beroep waarvan ik niet wist dat het bestond. Zijn tip: “Geef iedereen aan tafel één vetorecht. Dat mag je inzetten als een onderwerp ter sprake komt waar je echt geen trek in hebt. Of waar maar geen einde aan komt.”
Klinkt nuttig, maar ik kan me voorstellen dat een van de gasten vond dat je de kerstboom in kon met je vetorecht en voordat je het wist knalden er deuren dicht, werden ballen kapot getrapt en lag de dode kalkoen op tafel heel alleen te wezen. De laatste dagen van het jaar kunnen nazorgdagen zijn.
Ik dacht erover na, over dat vetorecht, want kan me voorstellen dat je niet overál over wilt praten of overál naar wilt luisteren. Misschien je goed recht. Maar ja, het klinkt meteen zo bars wanneer je verkondigt “Ik spreek mijn veto uit” als iemand net begonnen is met iets te vertellen. Moet in principe kunnen, maar toch.
We zouden er wat voor kunnen bedenken, bijvoorbeeld iets zeggen wat op dat moment zo raar is dat de ander even zwijgt om tot zich te laten doodringen wat je zojuist zei. En een paar seconden zwijgen is vaak goed voor alles, nu om snel het besef te laten rijpen dat het beter het onderwerp maar te laten rusten.
“Weet je wat het fijne is van kleine konijnen?” Ik noem maar wat.