Nergens

Graag wil ik erover ophouden, maar het lukt niet: in de tijd van de eindexamens word ik bevangen door examenangst, nog steeds na 44 jaar. Met belangstelling lees ik dus over de cursus die is ontwikkeld voor leerlingen in wie ik me enorm herken, een cursus tegen examenangst.
Die cursus is om voor mij onbegrijpelijke redenen niet populair, want faalangst is een taboe. Voor mij niet. In die cursus wordt bijvoorbeeld de paniekaanval behandeld. Hoe ga je die te lijf?
Ik lees een advies van de cursus: `Ga ontspannen zitten, denk nergens aan en word bewust van je ademhaling.’ Klinkt simpel, verfrissend simpel, maar toch. Dat ontspannen zitten lukt nog wel. Ik ga een beetje dierlijk in een makkelijke stoel hangen, voel me loom worden en hoor me spinnen, maar ja, dan komt het dus: hoe denk ik nergens aan? Dát kan ik dus niet, nergens aan denken. Hoor ik wel vaker: `Even nergens aan denken.’ Maar hoe?
Ik ben al een heel eind met nergens aan denken, naar mijn eigen gevoel dus, en dan zie ik ineens een paperclip liggen. Simpel dingetje. Toch denk ik: hé, een paperclip. Zit je dus al fout. Ik probeer te paperclip te verdringen, maar toch vraag ik me vaag af waar die vandaan komt. Moet niet, weet ik. Paperclip heeft een functie. Ergens op mijn bureau ligt iets wat om een paperclip zeurt. Is niet belangrijk, maar toch, de paperclip bevond zich zojuist daar niet zomaar in de buurt. Gewéldige uitvinding trouwens, de paperclip. Je moet er maar op komen. Straks opzoeken wie dat gedaan heeft. Naam onthouden. Leuk voor tafelgesprekken: `Jongens, weten jullie wie de paperclip heeft ontworpen?’
Langzamerhand krijg ik weer zin in een eindexamenfeest, na al die jaren. Met dansen! Met een onbereikbaar meisje dat me meestal mijdt. Nu even niet, want `je slaagt maar één keer.’