Nest

Terwijl ik erg van de woorden sneeuw en lente houd, combineerde ik die nog nooit, geloof ik, terwijl het zo voor de hand ligt: lentesneeuw, woord vol poëzie met een zachte glans van dunne stilte.
Gisterochtend liet het licht het al zien, nog voordat ik de gordijnen geopend had: de wereld was wit, in ieder geval een beetje. En dat bleek even later ook maar een beetje te zijn. Poedersuiker over de straten en daken, maar toch: lentesneeuw, een woord dat ik graag hardop uitspreek. 
Sneeuw zorgt altijd voor herinneringen, meer dan andere weersomstandigheden, ja, een daverende langdurige storm ook. De keren dat ik lentesneeuw meemaakte, weet ik nog, waar ik me bevond, soms zelfs wat ik aan het doen was. Misschien verscherpt de kleur van sneeuw het bewustzijn en ben je wat inniger in je gedachten. Met sneeuw om je heen denk je anders over veel.
Mijn werkkamer ziet uit op een binnenplaatsje waar niets gebeurt, een uitstekend uitzicht als ik zit te werken aan bijvoorbeeld een boek. Of het vreemd is, weet ik niet, maar er is daar geen sneeuw te zien. Hoe dat kan, geen idee, maar ben wel blij voor de merel die hoog in de klimop een nest aan het bouwen is. Ik zeg wel dat er niets gebeurt, maar dat is niet helemaal waar. Als de lente zich aandient, hoe stamelend ook, begint de merel aan haar nest. Vorig jaar ook, al weet ik niet of het dezelfde merel is, ik denk het wel, want ze kent prima de weg op het binnenplaatsje. Ja, het is mevrouw merel die bouwt.
Meneer merel vertoont zich maar af en toe, is waarschijnlijk met iets anders bezig, maar dat kan natuurlijk niet belangrijker zijn dan het nest.
Gelukkig heeft het nest geen last van de lentesneeuw. Natuur zit goed in elkaar.