Netwerk

Net als vorig jaar word ik in deze eindexamentijd niet meer lastiggevallen door angstdromen die zich min of meer levenslang hebben voorgedaan. Dromen waarin ik tijdens het examen niets maar dan ook niets meer wist, niet eens hoe ik heette of wat ik daar deed. Of de functionaris van het Ministerie van Onderwijs die midden in de nacht aanbelt en te kennen geeft dat na al die jaren duidelijk is geworden dat ik destijds gefraudeerd heb en nu alles moet overdoen: `Nu meteen. We laten ons niet weer in de maling nemen, meneertje. Nee, we hoeven ons niet aan te kleden. Gewoon meekomen. Nee, ook geen praatjes meer.’
Toen ik vorig jaar niet een paar keer midden in de nacht angstig rechtop in bed zat, vroeg ik me af of er wat met me aan de hand was, maar ik wist niet waar ik met daarover nadenken moest beginnen.
Veel rond die examens volg ik aandachtig, ook omdat ik zin heb in de opluchting er niets mee te maken te hebben. Voor me ligt een artikel over leraren die via YouTube te raadplegen zijn. Hoe dat precies in zijn werk gaat, weet ik niet, ik heb ook nog niet gekeken, ik lees er alleen maar over, bijvoorbeeld de vraag die aan een leraar biologie wordt gesteld: `Wat is een spoelfiguur?’ Kijk, dan komt de opluchting! Geen idee, maar dat hoeft ook niet! Nog nooit heb ik iemand wat over een spoelfiguur moeten vertellen. Weet niet eens waar ik een spoelfiguur zou moeten zoeken. Ja, in een café, maar als ik dat zeg, ben ik uiteraard fout bezig en krijg ik een watjekouw met het rode potlood.
Het antwoord luidt: `Een netwerk aan draden die de chromosomen of chromatiden uit elkaar trekken.’ 
Voor mij is dit zo volkomen onbegrijpelijk dat ik het ook een zekere schoonheid vind hebben.