Neuriën

Een oud lied dat zich soms door mijn hoofd zingt is: We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal. Iedereen kent het, iedereen zal het weleens gezongen hebben, waarschijnlijk vaak. Ik herinner me vooral hoe er iemand in auto mee begon, mijn moeder, af en toe mijn vader, een oom, een tante. Dagje weg geweest, naar een attractie, familiebezoek, en dan in de vroege avond moe maar voldaan weer naar huis. Ik was nogal een dromer en zat op achterbank graag naar de hemel te kijken, met daarin een oranje zon en wolken waarin ik allerlei taferelen zag. Mijn ouders lieten me in die zachte concentratie, maar ooms of tantes konden dan gaan zingen: We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal.
De tekst van het lied bestaat uit deze 12 woorden, meer zijn er niet. Ik dacht toen al veel te vaak over veel te veel na en vroeg me af waarom we dat lied zongen. Ja, om de moed erin te houden, om onze huiswaartse snelheid een melodie te geven, misschien omdat het prettig was te zingen en het dan handig was een lied te kiezen dat iedereen kende en waarvan de tekst niet al te gecompliceerd was. Natuurlijk zong ik mee, want ik wilde nooit een spelbreker zijn, maar na de derde herhaling verbleekte mijn motivatie.
Denkend aan de wedstrijd van het Nederlands elftal vanavond zal ik het lied zo nu en dan neuriën. Misschien kijk ik wel, uit schrale trouw of omdat het goed is voor mijn karakter naar iets te kijken waarnaar je net zo goed niet kunt kijken, terwijl het toch iets is, zonder dat je kunt zeggen wát. Maar na vanavond hoeven we in ieder geval een tijdje niet over het Nederlands elftal te praten. Dat ruimt op. Uitstekend voor ons herfstgevoel. We zijn er bijna.