Niks

Het bericht had ik al gehoord,vrijdag op de radio, en ik voelde dat het belangrijk was, ook omdat het in het nieuws werd voorgelezen, maar scherp begrijpen deed ik het nog niet. Nu ligt het naast me op mijn bureau. Heb het uit de krant gescheurd.
Het gaat over onze appjes – een woord dat ik nog steeds met tegenzin noteer en uitspreek, maar ja, ik kan er niet onderuit. Inmiddels begrijp ik wat er aan de hand is: je hebt een appje gestuurd en daar heb je meteen spijt van. Binnen zeven minuten kun je het verwijderen. Waarom het precies zeven minuten is, weet ik. Blijkbaar heb je zoveel tijd nodig om op andere gedachten te komen. Dat is immers de kwestie: je hebt een ander fel spontaan een bericht gestuurd, bijvoorbeeld om uiting te geven aan je woede: “Wil je de komende jaren uit mijn buurt blijven, vervelende klier!” Of om die ander een warm voorstel te doen: “Ik heb zin in je!”
Na een minuut of vijf denk je: toch maar niet alsjeblieft. Je denkt het niet een beetje, nee, je voelt dat je rood wordt, het zweet breekt je uit, schaamte gromt verstikkend in je keel. Dan is er dus de verwijderknop.
Het interessante is echter dat de ander ziet dat er een bericht is ingetrokken. Het is niet ondenkbaar dat die je dan een appje stuurt met de vraag wat je wilde vertellen. App je dan terug: “O, niks”? Dat is een antwoord waar ik zelf niet zo goed tegen kan: er was wel degelijk iets. Anders stuur je geen bericht dat je binnen zeven minuten intrekt.
Stel dat die ander je geen appje stuurt, maar aanbelt, “Ik was toch in de buurt” en informeert naar wat je wilde duidelijk maken. Zeg je: “Ik had zin in je.” Wat gebeurt er dan? Er zijn nogal wat mogelijkheden! Gaan onze levens veranderen?