Nodig

Een voorstelbare situatie: ik loop door Nijmegen op zoek naar een gunstig plaatsje om getuige te zijn van de intocht en een vrolijk meisje houdt me staande en zegt: `Mijn vader loopt vandaag voor een goed doel…’ En dan noemt ze het doel dat inderdaad goed is. `En we vragen mensen 1 euro per kilometer te doneren.’ Vervolgens pakt ze er wat papieren bij, foto van lopende vader, foto van het goede doel, dat soort dingen. Wat doe ik dan? Ik doe mee en doneer. Natuurlijk. Ik ben daar vrij makkelijk in en omhels frisse initiatieven. Met de aantekening dat ik het me financieel kan permitteren. Nog een aantekening: ik moet wel een goed humeur hebben op het moment dat ik over een goed doel word aangesproken. In een slecht humeur vind ik het gezeur, wat uiteraard niet zo best is.
We gaan weer gul met goede doelen om, lees ik. De Volkskrant heeft dat onderzocht. Dat siert ons. Ik geef maandelijks aan een paar prachtige instellingen. Gaat automatisch via mijn bank. Ik merk het niet, ik vergeet dat ik dat doe. Als ik er wel aan denk, denk ik soms: is het niet meer een taak van de overheid in plaats van dat het afhangt van de stemming van een bevolkingsgroep? Kankerbestrijding bijvoorbeeld. De overheid zal er vast aan mee betalen, maar dus te weinig. Hoe kan dat in een land dat bij de rijkste van de wereld hoort? Aan dat laatste denk ik ook als ik een collectebus zie. Vind ik iets uit een andere tijd, maar ja, blijkbaar toch nodig. Het komt voor dat ik geen zin in een collectebus heb. Dan hoor ik mezelf zuchten.
Af en toe belt er iemand met een collectebus aan. Overvalt me altijd. En dan geen munten bij de hand hebben, alleen een biljet van 50 euro. En dan `Waarom ook niet’ zeggen.