Nodig

Nog even terug naar maandag, een maandag die we volgend jaar misschien een tijdje historisch zullen noemen, vooral vanwege de vraag: “Wat hebben we nog nodig?“ Belangrijke vraag. Ik heb het nu niet over het koopgedrag dat shoppen heet, benauwend woord en benauwend gedrag.
Ik vroeg me ook af: “Wat heb ik nog nodig?“ Op het antwoord was ik vaag trots: “Niets.“ Ik deed echt mijn best wat te bedenken.  Redelijk ontspannen liep ik naar de muziekwinkel, vooral om voor vijf weken afscheid te nemen van de melancholieke eigenares met wie ik graag van gedachten wissel over nieuwe cd's (`platen‘). Het is er nooit heel erg druk, zeker niet op maandag, maar nu ineens wel, enorm. Er heerste schrale onrust waarin ik me niet thuis voelde. 
Ik wandelde een eindje verder, naar de boekhandel, voor mij een een essentiële winkel. En daar zag ik voor het eerst een rij voor de deur, een tamelijk lange zelfs. In principe zou je dat een bemoedigend tafereel kunnen noemen, maar het had ook wat bedrukkends, daar in duifgrijze namiddag. De boekhandelaar kwam snel naar buiten en we zeiden dat we elkaar iets later dan half januari misschien weer zouden zien. Plotseling waren dat vreemde woorden.
Op weg naar huis passeerde ik de winkel waar onder meer olijfolie te koop is. Ook daarvoor stond een rij wachtenden, niet zo lang als voor de boekhandel, maar toch. Ik besefte dat ik wél iets nodig had, te weten olijfolie. Ongeveer halfuurtje wachten. Toen ik afrekende, opgelucht dat ik olijfolietechnisch weer een paar weken vooruit kon, zei het meisje bij de kassa dat ze gewoon open bleven, waardoor ik me vaag belachelijk voelde.
Midden in de nacht schrok ik wakker van wat ik écht nodig had: kerstboom!