Nonchalanter

Al vaak heb ik de Amerikaanse president zijn handtekening zien zetten. Met een stift. Daarna houdt hij het document omhoog om te laten zien dat die handtekening er echt staat. Van aan afstandje heb ik die vaag bestudeerd, maar nu zag ik hem van dichtbij, onder de brief die hij had gestuurd aan de Noord-Koreaanse leider. Die stond hier en daar afgedrukt. 
Uitstekende handtekening is het, kloek, levendig. Daaronder zijn naam en functie, President of the United States of America. Waarschijnlijk is dat standaard, maar Kim Jong-un kan in ieder geval niet denken: Trump? Trump? Wie is dat ook alweer?
Het is goed aan de handtekening te zien dat die al jaren meegaat. Misschien heeft Trump hem al als kind gezet. Misschien vermoedde hij toen ook al dat de toekomst hem omhoog zou tillen. Maar als dat niet zo was, lag het in ieder geval niet aan de handtekening.
Mijn vader zette zijn handtekening altijd met vulpen, een Parker. Als jonge jongen keek ik er met ontzag naar, naar de handeling en ook naar de handtekening zelf. Zo een wilde ik er ook, maar natuurlijk werd die nog niet van me gevraagd. Ik hoor nog bij de generatie van jongens die zeker wisten dat hun vader in veel de beste was en daarom ook zo wilden zijn.
Daarom was het goed te beginnen met zijn handtekening na te doen. Dat we dezelfde achternaam hebben maakte het niet al te ingewikkeld, maar ik moest erg mijn best doen om me de vloeiende beweging eigen te maken.
Mijn vader is deze maand al tien jaar dood, maar laatst kwam ik zijn handtekening weer tegen. De mijne lijkt op die van hem, ik ben alleen iets nonchalanter. Toen hij zo oud was als ik nu, vond ik hem niet oud. Ik zie ook dat mijn handen zijn handen zijn geworden.