Nood

Het flatgebouw heette een appartementencomplex. Klonk beter. We kwamen er te wonen halverwege de jaren zestig. Het lag aan de rand van Nijmegen, met de polder als uitzicht. Voor het gebouw was een grasveld met daarop een hoge vlaggenmast. Nieuwe bewoners moesten ervoor zorgen dat de vlag gehesen werd wanneer dat de bedoeling was. Bij ons nam mijn vader die taak op zich. Mijn moeder knikte bezorgd toen hij dat zei. 
De eerste feestdag was Koninginnedag. De avond ervoor was er spanning in huis voelbaar. Ik vroeg mijn vader hoe laat hij ging vlaggen. Hij antwoordde plechtig: “Na zonsopgang.” Was te horen dat hij dit tijdstip kort daarvoor had opgezocht.
Op de zeer vroege ochtend was in het hele huis de wekker hoorbaar. Leek wel alsof het ding explodeerde. Even later stonden mijn moeder, mijn zusjes en ik voor het raam. Mijn vader liep met de vlag naar de mast. Hij zag eruit alsof hij naar een receptie ging. De zon scheen feestelijk (`oranje zonnetje’).
Mijn vader was geen handige man en stond best lang met de touwen te prutsen voordat het hijsen kon beginnen. Toen het eindelijk zover was zei mijn moeder: “Zie je wel.” De kleur blauw ging het eerst omhoog. Ze klopte hard op het raam, mijn vader hoorde dat, draaide zich om en stak zijn duim omhoog. Hij greep niet in. Mijn moeder haastte zich naar buiten.
Ik dacht eraan toen ik las waarom de actieboeren de nationale vlag op z’n kop aan hun voertuigen hangen. Komt van de zeevaart van een paar eeuwen geleden. Als de vlag zo aan de mast hing, verkeerde het schip in nood. Nu dus het land.
Wist mijn vader toen niet. Nood bestond nauwelijks in die dagen. Na mijn eindexamen deed hij het weer, maar waarschijnlijk vond hij dat bij mij horen.