Nooduitgang

En de sfeer was zo goed!
Caroline van der Plas verzuchtte dat, Dilan Yesilgöz was het daar ongeveer mee eens en Geert Wilders heeft het niet zo op sfeer, maar was wel onaangenaam verrast. Ronald Plasterk ook.
Volgens mij verder niemand. Het zat er al vanaf het begin in. Pieter Omtzigt had er geen zin in, maar ja, hij kon de verkiezingsuitslag niet ontkennen, maar als hij de afgelopen tijd in het openbaar wat prijsgaf zonder iets te zeggen, zágen we hem denken: “Wáár is de nooduitgang?”
Daar was hij ineens, de nooduitgang: de financiële verwachtingen voor de komende jaren.
Stonden op papier, maar dat papier hield Plasterk nog even in de map. Volgens Omtzigt dan. Volgens Plasterk niet. Doet er niet toe, het was de nooduitgang, een blauwe of rode of groene, maakt niet uit,
Uiteraard zegt Omtzigt dat er misschien nog een mogelijkheid is áls dit en áls dat, maar dat hoort bij zijn karakter, betekent verder niets.
Ik moet aan vroeger denken als een meisje het me je uitmaakte. Andersom kon natuurlijk ook, maar in mijn geval was ik bijna altijd degene die verrast werd, terwijl ik dacht dat de sfeer hartstikke goed was. Bij het afscheid zeiden we: “We komen elkaar natuurlijk nog wel tegen.” En dan wisten we dat we ervoor zouden zorgen elkaar zo min mogelijk tegen te komen, want wát moesten we zeggen, behalve schraal tegen elkaar glimlachen.
Oké, twee van de verbijsterde partijen roepen dat de sfeer goed was.
Ik ben gek op sfeer, maar vind wel dat we die niet moeten overschatten. Als je sfeer creëert, is die ook meteen breekbaar. Sfeer moet het liefst spontaan ontstaan. Uit jezelf. Maar dan moet je dat wel willen, terwijl je heus niet hoeft te weten dat je dat wilt. Moet in je zitten.