Nopjes

Gisterochtend omarmde ik een herinnering die ik had weggestopt. Kindertijd, Nijmegen, 6 december, ook een zondagmorgen, de cadeaus stonden rond de kachel. Hoe oud ik was, weet ik even niet, maar wel dat ik niet meer geloofde in Sinterklaas. Mijn zusje wel en voor haar speelde ik het mooie spel mee. Mijn jongste zusje was er nog niet.
Mijn hoofdcadeau was een cowboypak. Ik had daar dus om gevraagd, een ruwe lichtbruine broek en een donkerbruin jasje, met franjes aan de mouwen. En een zwarte cowboyhoed waarop fier een ster blonk.  Ook een riem met twee holsters met daarin twee zilverkleurige pistolen. Het was nogal wat, maar in mijn blijdschap doemde een vraag op: hoe nu?
Het was een uur of acht, nog even en Nijmegen ging naar de kerk, misschien moest ik mijn vraag bewaren tot daarna.
Mijn moeder stelde echter voor dat ik mijn cowboypak liet zien aan – en ze noemde de naam van een vriendje om de hoek. Ik vond het niet passend dat voorstel weg te wimpelen, want dan leek het alsof ik niet in mijn nopjes was met het cadeau. 
Ik trok het pak aan, inclusief riem, stapte in mijn stoerste schoenen en ging naar buiten. Het was een bleke, nattige ochtend met flarden dunne mist. Ik deed mijn best als een cowboy te lopen, bedachtzaam, licht wijdbeens, mijn open handen boven revolvers (waar klappertjes in moesten, vergeten door Sinterklaas). Ik voelde zo nu en dan een blik op me gevestigd. Ook zag ik zonder te kijken bewegingen achter sommige ramen. 
Ik belde vergeefs aan bij het huis van mijn vriendje. Ik herinnerde me ineens dat het gezin sinterklaas bij de grootouders vierde.
De stad was gevangen in diepe stilte. Net als ik. Mijn eerste wanhoop, zonder dat ik die kon begrijpen.