Noten

Fascineert me ieder jaar, de kerstpakketten. Vooral nu het duidelijk is dat niemand duurzame dingen wil, bijvoorbeeld een leuk kurken siervoorwerp, en ook geen cadeaubonnen. Nee, blikjes met Bulgaarse leverpastei of potjes olijven. En luxe noten, wat ik altijd zo’n treurige aanduiding vind. Toen mijn moeder was overleden en ik met de uitvaartdeskundige sprak, vroeg die ik of ik na afloop van de plechtigheid luxe noten wilde. Ik dacht toen: nee, wilde moeder vast niet, gewoon lekkere zoute pinda’s. Ik zei: `Hartstikke goed, luxe noten.’ Want ik wilde het allerbeste van het beste.
Bijna iedereen die een kerstpakket ontvangt, zal zo’n blikje leverpastei of potje olijven best zelf kunnen kopen. Misschien onderschat ik het allemaal, maar als je het echt graag wilt, kun je ervoor sparen, hoewel ik vind dat niemand dat per se moet willen. 
Wat is toch de magie van zo’n middenstandsdoos? Al ruim 30 jaar schrijf ik er deze dagen een stukje over en zeg er meteen bij dat het allemaal jaloezie is, omdat ik van mijn werkgever geen kerstpakket ontvang, want die werkgever ben ik zelf en ik vind dat ik niet aan die onzin kan beginnen. 
Van deze krant ontvang ik wel iets, maar of dat een kerstpakket is? Vorig jaar een fijne pen, en dat is oké. En een paar jaar geleden een bord voor spaghetti, met een rijke Italiaanse uitstraling. Het arriveerde helaas in twee stukken, op het ene stond spa, op het ander ghetti. Ik vroeg me af of ik er nog iets mee kon, maar dat kon ik niet. 
Graag kijk ik aandachtig naar mensen die in het openbaar vervoer een kerstpakket bij zich hebben. Ze houden het nerveus tegen zich aan. Het is alleen van hen, dat is duidelijk. De verpakking ziet er enorm keurig uit.