November

Het kan goed voor je humeur zijn een tijdje geen praatprogramma’s te kijken. Al die meningen en meninkjes en meningen en meninkjes over die meningen en meninkjes. Verfrissend is het te besluiten dat het nu wel voor even mooi is geweest. Lekker je eigen komkommertijd creëren.

Soms mis je natuurlijk wel iets. Of iemand. Bijvoorbeeld de `iceman’ Wim Hof die alles over warm en koud weet en dinsdagavond zei dat je je hoofd koel moet houden als het te warm is. Hij had een marathon gelopen in een heet Afrikaans land en geen last gehad van de temperatuur.
Als ik Wim Hof aan het woord hoor, verslapt mijn aandacht vrij snel, vooral omdat ik dan sterk het gevoel heb dat ik veel fout doe in mijn leven, maar wat hij dinsdagavond beweerde, heeft mijn gulle instemming. (Keek ik dan? Nee, een vriend deed efficiënt verslag.)
Of ik het doe zoals Wim Hof het wil, weet ik niet, maar in verlammende warmte denk ik op volle kracht aan bijvoorbeeld een kille, natte herfstdag in november. Bijna alle bomen zijn kaal, de grond begint hard te worden, de hemel is leigrijs en uit die hemel maakt zich onophoudelijk striemende regen los. Ik zit op de fiets, heb haast en last van felle tegenwind. Ik draag een versleten winterjas, regen en wind zeuren zich meedogenloos een weg door de kieren in die kleding. Kil is iets anders dan koud, maar kil kan erger zijn, zeker als het natte kilte is. Mijn bestemming is nog een kilometer of vijf van me vandaan, ik rijd over een verlaten landweg en ineens loopt mijn achterband leeg, een raar fluitend geluid. Ik knal de fiets tegen zo’n kale boom en kijk om me heen.
Dat tafereel dan een minuut helder in mijn gedachten houden en het is echt niet meer te warm.