Novembergrijs

Wat had ik er al kind een hekel aan als mijn ouders of hun vrienden zeiden dat het leven zo kort was: “Alles gaat zo vlug, jongen.” En ze zeiden het vaak, waarschijnlijk omdat ze er last van hadden. Ik wist wat het betekende als iemand zei dat iets zonde van de tijd was, nou, over de kortheid van het leven klagen, leek me typisch zonde van de tijd. Wat moest ik bovendien met hun klacht, ik had nog onbeschrijflijk veel toekomst voor de boeg en mijn handen vol me daarop voor te bereiden, en dan denk ik vooral aan mijn werkzaamheden op school, waar niets snel ging.
Toen gisteren de storm Ciaràn begon aan te zwellen boven het land, las ik op de pagina Familieberichten in de NRC er een van de familie Van Gogh: `In Memoriam Theo van Gogh, 2 november 2004-2 november 2023’.
Ja, het leven gaat onstuitbaar snel, het is net of ik weer de stem van een vriend hoor, die me die ochtend belde, hij woonde in de buurt waar Theo van Gogh werd vermoord: “Er werd hier zojuist geschoten. Iemand zei dat ze Theo hebben doodgeschoten. Ik bel je zo terug.”
Deed hij, het was waar, zo’n ochtend als gisteren, zonder Ciarán, maar wel net zo novembergrijs.
Ik kende Theo van Gogh niet goed, oppervlakkig ja, maar we kwamen elkaar regelmatig tegen in de bioscoop, meestal in de ochtend. Ik zag vaak nieuwe films, omdat ik er in een radioprogramma wat over moest zeggen, hij ook beroepshalve. Dikwijls waren we de enige bezoekers. Als er wat mis was met het geluid, zei hij dat hij even `naar achteren’ ging. Daar verhief hij zijn stem, even later werd de film opnieuw gestart, nu pico bello. Na afloop dronken we een kleinigheid en bespraken de film. Deed hij enorm bevlogen. Mooie momenten.
Niets lang geleden.