Nummertje

Wanneer ik lees dat iedereen slachtoffer wordt van een datalek, schrik ik, zonder dat ik weet waarvan precies en ook niet wat ik met die schrik moet. Gisterochtend werd het ook in het nieuws op de radio gezegd: data die op straat komen. Zoiets. Ja, op straat, dat hoorde ik goed. Het is een waarschuwing van de Autoriteit Persoonsgegevens.
We moeten bijvoorbeeld opletten wanneer bedrijven ons om informatie vragen. Doen bedrijven vaak. Je bestelt digitaal een zwembroek en behalve de maat en kleur, moet je van alles doorgeven, al je bankrekeningnummers, meisjesnaam moeder. Ik haak dan meteen af en ga de volgende dag naar de winkel. Is weldadig: lekker met iemand die daar werkt over een zwembroek praten. Komen verder geen persoonsgegevens aan te pas. Krijg ik ook gedurende de rest van mijn leven niet dagelijks zwembroekaanbiedingen in de mail.
Ik begrijp dat boeven tuk zijn op medische gegevens. Daar denk ik dan over na. Er zijn binnen zorginstellingen best veel medische gegevens over mij in omloop. Misschien is het verkeerd, maar het interesseert me helemaal niet wie die leest: Persoon Verbogt, Kapotte Knie Ten Gevolge Van Belachelijke Sportbeoefening. Wie kan er bovendien iets mee? 
Digitale communicatie met de overheid is blijkbaar ook linke soep. Zou het liefst rechtstreeks menselijk contact hebben over bijvoorbeeld een regeling. Ineens besef ik dat het lang geleden is dat ik in een wachtruimte van een overheidsgebouw was, met in de verte loketten. Uurtje op een bank zitten, rustig om je heen kijken, plafond, planten, aan de muur affiches van zonnige vakantielanden. Telkens je nummertje controleren. En wanneer je aan de beurt bent opgelucht naar een balie lopen. Heerlijk.