Ochtendkou

Sportzomer is een woord dat paar jaar geleden in omroepland is ontstaan. Met hoofdletter. Aan alle seizoenen kun je het woord sport vooral laten gaan, want sport is er nooit niet. Maar er is iemand geweest die hardop vond dat de leegte van de vaderlandse zomertelevisie enige dynamiek moest krijgen. De opvatting is dat er zich minder actualiteiten voordoen, kijkers maand of drie niet zitten te wachten op series waaraan ze verknocht zijn, daarom maar veel sport, zo veel dat de zomer Sportzomer wordt.
Zelf mis ik deze zomer vooral de tennistoernooien en het voetbal. De Tour bijvoorbeeld niet, hoewel ik soms graag kijk naar het landschap waar de renners zich doorheen haasten.
Omdat de sport op televisie natuurlijk moest doorgaan, worden er belangrijke evenementen herhaald. Uiteraard kijken we anders naar wedstrijden waarvan we afloop weten, zeker wedstrijden die door ons geheugen gekoesterd worden. Zelf denk ik dan onmiddellijk aan de tijd waarin keek. 
De WK-finale voetbal tussen Engeland en West-Duitsland in de zomer van 1966, de zomer van Sunny Afternoon van de Kinks en Yellow Submarine van de Beatles. Ik was dertien jaar en logeerde bij mijn grootouders. Met mijn oma zat ik vaak te kaarten. Het spel heette blotebipsen, ik kan niet meer zeggen hoe het ging, we speelden om lucifers. Mijn grootouders woonden in een landelijke omgeving. Iedere dag maakte ik in mijn eentje een wandeling door een klein bos en langs akkers. Mijn herinneringen hebben een gouden kleur. Het voetballen hoort erbij.
Of de Elfstedentocht die Evert van Benthem won. De start zag ik vanuit mijn warme bed, de grimmige ochtendkou, de chaos van duizenden schoenen in een schuur. Zachte momenten van groot geluk.