Ogen

We zeggen vaker tegen elkaar dat het allemaal `wel saai’ is. Omdat er niets, bijna niets mag. Tijdens de eerste lockdown leek het alsof we daar minder last van hadden, maar toen was het nog nieuw. We hadden onze handen vol aan het bedenken van oplossingen. Nu heeft de overheid ons gedwongen eraan gewend te zijn. Of de overheid, ik moet het anders zeggen: de omgang van de overheid met het virus, dat door minister Hugo heel menselijk wordt gemaakt. Hij zegt bijvoorbeeld te hopen dat het virus geen feestdagen heeft. Een keuze, deze benadering.
Goed, we vinden het saai. Nee, niet goed, want we hebben er lást van. Sommigen van ons hebben vuurwerk nodig of Een Enorm Feest (`dak eraf’), anderen `een serietje’. We moeten ervoor zorgen dat we niet gaan klagen, want dan wordt het nog erger. Ik heb makkelijk praten, want vind nooit iets saai, omdat er altijd wel iets te beleven valt, bij alles is immers van alles te bedenken, je moet alleen je fantasie de ruimte geven. Niets is doodgewoon.
Misschien hoort het bij deze dagen dat we kerstcommercials gaan recenseren. Nog nooit las of hoorde ik er zo veel over. Ik heb er ook een aantal gezien. Bij de meeste lukt het me niet iets te denken, ook niet als ik ze voor de vierde of vijfde keer zie, wat natuurlijk kan gebeuren. Een uitzondering: de ontroerde ogen van de Albert Heijnmoeder als ze haar zoontje haar lievelingsliedje hoort spelen. Ik weet ook wel dat Randy Fokke dat spéélt, maar toch werkt het. Waarom schrijf ik dit op? Ik ben weer op zoek ben naar de kerstgedachte en die is belangrijker dan de kerstspotjes. Volgens mij heeft die met ontroering te maken. Ontroering kan wezenlijk zijn. In al die beperkingen en onze onzekerheid.