Oliebollenkraam

Soms zijn er van die berichten die me een tijdje blijven achtervolgen, zonder dat ik weet waarom. Ik heb het gevoel dat ik er iets mee moet, terwijl ik echt niet weet wat.
Zaterdag las ik in een wetenschaprubriek dat muizen die niet kunnen ruiken en lekker vet eten, lichaamsgewicht verliezen, terwijl muizen die wel kunnen ruiken en hetzelfde eten, wel dikker worden.
Ik las het met één oog, maar even later in de viswinkel dacht ik er ineens weer aan, sterker nog: de inhoud van het artikel stond me nog haarscherp bij. Misschien komt dat omdat ik soms graag lees over wat de neus allemaal doet.
In het artikel heet de neus uiteraard reukorgaan en dat heeft grote invloed op de stofwisseling, ja, het heeft veel zenuwcontacten met de hersens. Ik benader het simpel: als ik langs een friteskraam loop, krijg ik zin in patat. Om van een oliebollenkraam nog maar te zwijgen. (Prettig het woord hartje zomer op te schrijven: oliebollenkraam.) Natuurlijk de geur van pas gebakken brood in de ochtendschemering. Máár, lees ik in het artikel over de muizen, als je geen honger hebt, ruik je dat allemaal minder.
Er zijn geuren die in mij herinneringen wakker maken. Potloodslijpsel bijvoorbeeld: eerste dag op de lagere school, een zomerse dag, begin september. Of een moeilijk te omschrijven geur die me aan het huis van mijn grootouders doet denken, de ouders van mijn vader. Ik ruik die vaak, meestal een fractie van een seconde. Ook zijn er geuren die energie veroorzaken: als ik in de vroege ochtend naar buiten ga.
Over al deze herinneringsgeuren kan ik lang nadenken: wat betekent de verbinding die je voelt? Hoe roep je die op zonder geur? Maar ja, heeft niks meer met de muizen te maken.