Olifanten

Vandaag wordt er weer ministerieel vergaderd over de doorstroomlocaties. Waarschijnlijk in net pak. Als de bewindslieden op zondag bij elkaar komen, zien ze er altijd uit alsof ze op zeilkamp mogen. Hoewel ik beter weet, denk ik dan toch: o, het komt allemaal wel goed. Denk ik nu eerlijk gezegd ook: zondag gingen ze al een beetje overstag qua veel doorstroomlocaties, misschien jagen ze vandaag de kogel door de kerk. Door dat uitstel wordt ons verlangen ernaar natuurlijk intenser, zo werkt dat.
Uiteraard vroeg ik me af welke doorstroomlocaties in mijn leven een functie hebben. Zijn de meeste die genoemd worden, behalve pretparken en muziekscholen. Van die muziekscholen vind ik het jammer. Ik zeg niet snel dat het ergens te laat voor is, maar qua muziekscholen wel. Pretparken zitten niet zo in mijn systeem. Musea weer wel, haast alle plekken onder het kopje culturele instellingen. Sportscholen ook, maar daar ben ik zo nu en dan geweest, onder het mom van fysiotherapie.
Op een ereplaats in het rijtje doorstroomlocaties staat de dierentuin. Ruim een jaar gemist. Toen het vorige zomer een tijdje mocht, helaas ook niet, want je moest lang van tevoren opgeven van hoe laat tot hoe laat je wilde en daar voelde ik kinderachtig verzet tegen (“Maak ik zelf wel uit!”). Spontaan bezoek vind ik aantrekkelijk: “Weet je wat? We gaan naar de dierentuin!” 
Graag maak ik daar ook zakelijke afspraken, zeg maar gesprekken over gebeurtenissen of publicaties waarin ik een rol moet spelen. Bijvoorbeeld: “We zien elkaar bij de olifanten.” Daar praat je anders dan voor de reusachtige kooi waarin de gieren verblijven. Als het gaat om mooie momenten spreek ik af bij de pinguïns. Logisch.