Olijfolie

Het kabinet verwacht dat er dit jaar veel beter gaat. Raar dat het me niet lukt me daarin intens te verdiepen. Komt doordat ik geloof dat ik wat ik verwacht steeds minder als uitgangspunt moet nemen. Een verwachting is immers alleen maar een verwachting. Er is ook nog de werkelijkheid.
Ik fiets vaak door die werkelijkheid, wat ik doe op een fiets die ik helemaal zelf betaald heb. En nog steeds, want ook het onderhoud is voor mijn rekening. Ik zeg eerlijk dat ik daar nog nooit één seconde over nagedacht heb, maar nu ineens wel, want als je beroepsmatig handig met het fietsgeld omgaat, kun je daar belastingtechnisch van profiteren. Dat is iets wat hoort bij het optimisme van het kabinet. Zo kan het beter met ons gaan. Echt waar. Ook met het milieu, maar dat hoort natuurlijk ook bij ons. Moet je niet meer strikt scheiden. 
Als je voor de belastingvoordelen van de fiets kiest, ben je wel je reiskostenvergoeding kwijt. Ik denk dan: maar wat je qua fiets terugkrijgt, is toch ook een soort reiskostenvergoeding? Ineens krijg ik van deze kwestie hangende mondhoeken en slap haar, maar ja, ik heb natuurlijk ook een bedrijf dat om beslissingen vraagt. Ik ben directeur en enige werknemer, maar die situatie is alleen maar in theorie overzichtelijk.
Altijd is er weer het punt wat zakelijk is en wat privé. Ik fiets naar het station voor een treinreis naar een zakelijke afspraak, helder: zakelijk fietstochtje. Later, op de terugweg fiets ik nog even langs de olijfoliewinkel om olijfolie te kopen, en dat is privé. Hoewel ik ook weleens olijfolie gebruik als een zakelijke relatie komt lunchen. Kijk, hoe maak ik daar nu een sterk verhaal van voor de belasting? 

Het jaar begint onrustig.