Omgang

Grappig deftig woord: tompouce. Ik besef dat ik het niet zo vaak opschrijf. De verkoop van tompouces valt nog steeds tegen, lees ik. En uiteraard gaat het dan over tompouces met een oranje bovenkant. Maar men is optimistisch, want de oranjekoorts barst los. Om me heen kijkend dacht ik dat we ons daarover geen zorgen hoefden te maken, maar het kan blijkbaar nog beter – of erger, voeg ik er zacht aan toe. Misschien kruist deze dagen de tompouce mijn pad en ik geef meteen maar toe dat mijn relatie met dit gebak matig is. Komt doordat ik er niet handig mee omga, maar kán dat wel met een tompouce? Ooit at ik een tompouce zonder vorkje en dat leverde een tamelijk ontluisterend tafereel op. Mét een vorkje is het echter ook werken geblazen. Beste is de bovenkant eraf te wippen en dan aan de vulling te beginnen, maar dat is wel een erg simpele oplossing, ook een soort capitulatie. Misschien moet je de inhoud eruit eten, terwijl je die bovenkant laat zitten. Raar dat hierover geen instructies bestaan. In mijn opvoeding werd de benadering van de tompouce ook nooit behandeld. Misschien moet je ervoor zorgen dat je eerst een juichpak krijgt en doet de omgang met de tompouce er niet meer toe als je zoiets aan hebt. Gewoon juichend je mond open zetten en de boel naar binnen schuiven. Een juichpak wint aan uitstraling als je er lekker op kunt morsen. Een al te keurig juichpak is helemaal niks. Net hoorde ik iemand zeggen dat de juichpakken op zijn! En dat het niet meer lukt nieuwe te maken! Lijkt me erg on-Nederlands.